De wederkomst (5)

Naast dit positieve verlangen naar de komst van Christus is er ook een zeker negatief element dat essentieel is voor de houding van het waken: een onthechting van deze wereld. Dat wil zeggen dat we alleen in Christus moeten geloven, maar niet in deze wereld. We moeten alleen op Christus hopen, maar niet op deze wereld. We moeten Christus alleen liefhebben, maar ons hart niet richten op de dingen van deze wereld.

Het is in deze zin dat waken voor de komst van Christus weer iets anders is dan voorbereid zijn op de dood. Een man die beseft dat hij spoedig zal sterven, kan vaak nog sterke hoop koesteren dat zijn arbeid hem zal overleven, en dat zijn prestaties zullen voortleven, zelfs nadat hij is heengegaan. Op die manier vestigt hij, ondanks het feit dat hij beseft dat hij moet sterven, zijn hoop op de een of andere manier op deze wereld. Hij wil voortleven in de gedachten van hen die in deze wereld voortleven. Hij wil blijven werken in hen die na hem verdergaan.

Maar de komst van Christus zal alle dingen van deze wereld tot een einde brengen. Alle plannen en streven van de mens voor deze wereld zullen in een oogwenk tenietgaan. De meest uiterlijke indrukwekkende projecten zullen verdwijnen en alleen datgene zal overblijven wat de vuurproef kan doorstaan.

Het is waar dat wij moeten werken “terwijl wij het licht van de dag hebben, want de nacht zal spoedig komen en dan kan niemand werken” (Johannes 9,4). Maar wij werken in het besef dat wat wij in de zichtbare wereld tot stand brengen elk moment voorbij kan gaan. Daarom werken wij niet voor louter tijdelijke doelen, maar om vruchten voort te brengen die blijvend zijn voor de eeuwigheid.