Wat mensen kunnen dat Engelen niet kunnen (2)

Moed vereist ook uithoudingsvermogen, wat een koppige en geduldige onwil is om een groter goed op te geven voor een kleiner goed. Hildegard van Bingen zei dat “geduld de pilaar is die door niets kan worden verzacht”. Ik voeg daaraan toe dat geduld de bereidheid is om standvastig te blijven, zelfs in het aangezicht van wat vreselijk is. Hoe anders is moed dan de illusie van onverschrokkenheid!

De onbevreesden zijn of roekeloos of voor de gek gehouden. De onbezonnenen begrijpen de risico’s niet en storten zich gedachteloos in het diepe, onnodig gevaar tegemoet. De dwazen vertrouwen op hun eigen kracht – tot op het moment van de beproeving, wanneer hun onterechte vertrouwen hen in de steek laat.

Hoe kunnen we heiligheid nastreven en sterk worden in de kracht van de Heer om actief tegen het kwaad te strijden en, indien nodig, het kwaad te weerstaan tot onze laatste adem en druppel bloed? Laten we het eenvoudig houden.

Zoals een humorist eens vroeg: “Denk je dat Onze Lieve Vrouw naar Fatima kwam om een toerist te zijn? In Fatima riep Onze Lieve Vrouw ons op tot boetedoening en de rozenkrans. We zouden er goed aan doen daar te beginnen. We bidden de rozenkrans niet omdat het een talisman is en de gebeden een toverformule. We bidden de rozenkrans omdat het ons verenigt met het Heilig Hart van Jezus en het Onbevlekt Hart van Maria – twee gewonde harten die het kwaad overwinnen!

Tegelijkertijd moeten we ons verenigen met onze Eucharistische Heer, zowel binnen als buiten het Heilig Misoffer. Paus Benedictus XVI zei: “Knielen voor de Eucharistie is een belijdenis van vrijheid: wie zich buigt voor Jezus kan en mag zich niet neerwerpen voor welke aardse autoriteit dan ook…”

Gebed, boete, eucharistie: samen vormen ze het fundament waarop de deugd van een waarlijk christelijke moed kan groeien. Zij zullen ons in staat stellen de oproep van de Heilige Schrift te beantwoorden: “Laat de zwakke zeggen: ‘Ik ben een strijder’!” (Joël 3,10)