Reddende trouw

Het was avond en pater Eugene, de aalmoezenier van een Amerikaanse universiteit, was zijn kantoor aan het opruimen na een drukke dag, terwijl hij wachtte op een laatste afspraak om te komen opdagen. Hij had ermee ingestemd Henry om zeven uur te zien, in de veronderstelling dat ze daarna de grote voetbalwedstrijd die om 20.00 uur in het universiteitsstadion was gepland, konden gaan bekijken.

Henry had het de laatste tijd moeilijk gehad, maar zelfs na een langer gesprek konden ze nog steeds het betere deel van het spel zien. Wat vader Eugene niet had voorzien was dat Henry te laat moest zijn. Zeven uur kwam en ging, maar geen Henry! Acht uur kwam en pater Eugene hoorde het gejoel en gejuich van het stadion bij de aftrap….en was inmiddels zelf een beetje afgetikt! Hij hield van stiptheid, en het irriteerde hem vanavond des te meer, omdat hij een grote fan van voetbal was.

De gedachte kwam bij hem op om Henry, die al een uur te laat was, gewoon te vergeten en naar de wedstrijd te gaan. Maar iets zei hem dat hij moest wachten, dat hij er nu bijna zou zijn.

Na nog eens twintig minuten van ongeduld, ging pater Eugene zijn jas en pet halen en mompelde tegen zichzelf: “Waar wacht ik hier nou op? Henry is de afspraak vergeten; hij is waarschijnlijk op de tribunes en kijkt nu naar de wedstrijd!””

Maar nogmaals, iets in hem deed hem stoppen. Hij trok zijn jas uit en gooide hem over de stoel en zei tegen zichzelf: “Misschien komt hij toch nog.”

Het gejuich uit het stadion aan het begin van de tweede helft deed zijn woede toenemen; hij was nogal boos op de onverantwoordelijkheid en onbedachtzaamheid van de student. Hij pakte zijn jas en deed zijn dikke sjaal om, maar ook nu kon hij de deur niet bereiken. Er was op de een of andere manier een vreselijke strijd in zichzelf aan de gang die geen zin had; hij moest gewoon op Henry wachten. En dat deed hij ook. Hij kende zichzelf echt niet; hij was verbaasd over zijn eigen gedrag. “Misschien is er iets mis met mij’, dacht hij na.

Een tijdje later kwam er een klop op de deur. Pater Eugene ging open en daar was Henry. Henry had een pistool in zijn hand en was blijkbaar zeer radeloos. Voordat de Pater iets kon zeggen, gooide Henry eruit: “Waarom ben je gebleven? Waarom ging je niet naar het spel? Waarom ben je niet weggegaan en heb je me niet in de steek gelaten, zoals iedereen?”

“Ik kon niet gaan. Iets zei me steeds dat ik moest blijven zitten, dat je nog steeds zou komen. Ik moest gewoon op je wachten! Kom binnen, Henry, laten we praten, vertel me wat het probleem is.”

Henry gaf het pistool aan de Pater en ging naar binnen; ze hadden een goed lang gesprek, tot lang na de wedstrijd. Het was het begin van Henry’s herstel. Maar het was bijna het einde geweest, want Paters blijven of vertrek was het teken geweest dat Henry had vastgesteld om te bepalen of hij zelfmoord zou plegen of niet, het teken of het iemand iets kon schelen.

Later bekende pater Eugene dat hij op dat moment niet had begrepen wat er aan de hand was. Maar later was het duidelijk genoeg dat zijn Engel hem onder druk had gezet om te blijven, wetende wat de gevolgen zouden zijn geweest als hij de deur had geopend. “Hoe dankbaar ben ik God dat ik trouw was aan die inspiraties van genade!”.