Bus

Op een dag wilde mijn man ons een kapelletje laten zien in een bos in zijn woonplaats, waar hij als jongen vaak naartoe liep. Het was een mini-kapel met de afbeelding van “Maria Altijddurende Bijstand” tegenover een kleine bron.

We reden erheen en lieten onze VW-bus op een plek staan waar je kon omkeren, achter een bordje “Geen parkeren”, omdat mijn man zei dat bijna niemand hier zou komen om te controleren, en er was geen parkeerplaats.

We waren ongeveer een half uur onderweg tot we weer uit het bos kwamen. Over het weidegebied konden we onze bus van een afstandje zien. Toen ik keek, zei ik tegen mijn man: “Hé, ik denk dat onze auto wordt gestolen. Het beweegt. Toen schreeuwde hij: “Oh, nee, de handrem staat niet aan!”

De bus rolde heel langzaam achteruit naar de afgrond. Het had ofwel over de vrij steile weide naar het lagere pad kunnen rollen, ofwel in een heel oud huis waarvan alleen het dak zichtbaar was.

Ik schreeuwde: “St. Raphael, leg je hand ertussen! ” en we renden zo snel als we konden, maar we waren veel te ver weg.

De bus maakte een linkerbocht naar het huis en gleed met de achterwielen over de helling, om vervolgens op de onderzijde tot stilstand te komen. Toen we aankwamen stonden de mensen van het huis al buiten en keken met afschuw naar de “dreigende bom”.

Vervolgens haalden ze buren uit de wijde omtrek om ons te helpen. Een kleine Volkswagen werd voor de bus gespannen en 4 mannen tilden de achterkant van de bus zo hoog op dat hij niet meer op de grond zat. Vervolgens trok de kleine auto de dikke bus de weg op met de hulp van de mannen die achter de bus aan het tillen en steunen waren.

Met een welgemeende dank aan iedereen hebben we afscheid genomen. Omdat de bus geen schade had, konden we weer naar huis rijden.

St. Raphael kwam heel zichtbaar tussenbeide na mijn roep om hulp. In ons leven hebben hij en de beschermengelen herhaaldelijk ingegrepen, zodat ze niet meer uit het leven van ons gezin weg te denken zijn.

We leven heel reeel met hen.