Een Serafijnse Heilige
De H. Franciscus van Assisi had niet alleen een grote liefde voor de natuur en de dieren, maar ook een sterke verbinding met de H. Engelen. Dit is vooral duidelijk door een visioen wat hij aan het einde van zijn leven heeft.
Het is de zomer van 1224. Franciscus heeft zich teruggetrokken op de berg van La Verna, om 40 dagen te vasten in voorbereiding op het feest van de H. Aartsengel Michaƫl. Dat was zijn gewoonte om op die manier de grote Aartsengel te eren, die hij zeer vereerde.
Het Feest van Kruisverheffing op 14 september was juist voorbij. Hij leefde nog helemaal in de overweging van het lijden van de gekruisigde Heer. Nadat hij een hele nacht in gebed doorbracht, overstraalde hem plotseling een bovennatuurlijk licht.
Daar zag hij in een visioen, in een witgloeiende stralenkrans, iets boven zich, een man. Hij leek op een serafijn met zes vleugels en hing met uitgestrekte armen en samengebonden voeten aan een kruis. Twee vleugels reikten omhoog boven zijn hoofd, twee waren uitgestrekt als wilde hij gaan vliegen, en de twee overige bedekten zijn gehele lichaam. Wat dit visioen hem wilde zeggen wist hij echter niet. Wel was hij er zeer verheugd over dat hij de Serafijn, wiens schoonheid onvoorstelbaar was, zo welwillend en liefdevol naar hem zag kijken.
Toen de heilige vol schrik en vreugde weer tot bezinning kwam, vond hij de vijf wonden van de Gekruisigde aan zijn eigen lichaam. Hij was gestigmatiseerd!