Hulp in de sneeuwstorm

Ik was 5 maanden zwanger in februari 1983 toen we een sneeuwstorm hadden in New York en ik aan het werk was in het World Trade Center. Ik verliet het werk om 5:00 uur en toen ik naar buiten ging kon ik niet zien of lopen vanwege de wind en de sneeuw.

Toen ik me een weg probeerde te banen over Church Street naar mijn bushalte voor de expresbus naar Staten Island, hield ik me vast aan een lantaarnpaal voor het lieve leven, toen opeens wat leek op een dakloze man met de groenste helderste ogen die ik ooit heb gezien naar me toe kwam en zei: “Wat doe je buiten in dit weer?”

Hij kon duidelijk zien dat ik zwanger was door mijn enorme bult onder mijn jas. Ik had een kap op mijn jas en ik kon nauwelijks zien, maar ik keek hem aan en hij zei: “Kom op, ik help je wel weer naar binnen.”

En dus hielp hij me terug naar binnen en we liepen naar de ingang van de metro, zodat ik de trein naar de veerboot kon nemen. Hij leidde me naar waar ik de trein kon halen en ik keek op vanuit mijn kap om hem te bedanken en – er was niemand! Er was niet eens een plas water waar hij had moeten staan zoals onder mijn laarzen. Weg! Poef!

Dus ik wist dat dat mijn engel moest zijn die mijn zoon beschermde. Er was geen andere verklaring. Ik stapte op de trein en de veerboot en haalde het naar Staten Island en mijn man ontmoette me op het treinstation.

Verder bewijs: alle bussen kwamen vast te zitten in de tunnel, en de halte waar ik in de trein uitstapte was de laatste halte. Niets was toeval. Het was allemaal in het plan van de engel om mij en mijn ongeboren zoon veilig thuis te krijgen.