Zichtbaar en onzichtbaar
De grote godgeleerden, zoals een H. Augustinus, een H. Thomas van Aquino, wisten maar al te goed van de beide dimensies van de liturgie: de zichtbare en de onzichtbare. Twee werelden neigen zich daarin tot elkaar en gaan ten dele in elkaar over.
Wat hier zichtbaar gevierd wordt, heeft in de andere wereld zijn uitwerking. Wat hier gebeurt onder de tekenen, vindt voor de troon van de Vader zijn vervulling, waar de Zoon voor ons ten beste spreekt.
En het zijn opnieuw de Engelen die hier de brug bouwen van de ene wereld naar de andere. Zij aanbidden God in de hemel. Zij aanbidden ook Gods Zoon op zijn nederige troon op aarde. Het is door hun bemiddeling, dat een en dezelfde liturgie op twee niveau’s gevierd wordt. Men kan even goed zeggen, dat wij in de Heilige Mis even ver uitgeheven worden boven het aardse, als dat de hemel op deze aarde afdaalt.
De genoemde Joannes Chrysostomus wordt niet moe zijn gelovigen op deze werkelijkheid te wijzen, ze op te roepen tot eerbied.
En tot een waardige houding tijdens de viering der geheimen, omdat ze moeten beseffen aldaar met Gods Engelen te mogen verkeren, die onzichtbaar maar reëel zich onder hen bewegen.