Nog eens: de kracht van het Sanctus

Ik was 7 of 8 maanden zwanger en stond bij een abortuskliniek om raad te geven aan diegenen die daar naar binnen wilden. Ik sprak met een vrouw. Ze leek droevig en zei: “Ik zou het echt niet willen doen….” Niettemin ging ze erheen.

Enige tijd later kwam ze naar buiten. Ze was vergezeld van een man die erg boos was. Toen ze uit de parkeerplaats reden en wachtten om de straat op te rijden, zag ik dat de vrouw een folder in de hand had. Het leek op de “24 uur papieren”. Omdat ik de indruk had dat zij gedwongen werd tot een abortus, zei ik rustig door het open raam: “Denk eraan het is in strijd met de wet voor iedereen om een vrouw tot abortus te dwingen.”

De man had mij verboden om hen aan te spreken. Toen hij dit nu hoorde, kwam hij uit de auto, zijn vuist in woede omhoog, terwijl hij schreeuwde: “Ik schiet je overhoop….” –terwijl ik me afvroeg of hij een vuurwapen had. Hij stormde om de wagen heen op mij af.

Op hetzelfde moment was ik vol angst – niet vanwege de pijn die me door zijn vuisten zou treffen, want dat verwachtte ik echt – maar vanwege de geweldige kwetsbaarheid die ik voelde voor mijn kindje, dat al groot was, in mijn schoot. Ik kon het op geen enkele manier beschermen.

Meteen herinnerde ik me het verhaal van een OA nieuwsbrief, dat ik onlangs had gelezen. Daarin ging het over een zuster, die lichamelijk geweld dreigde, en die een Sanctus had gebeden, en haar aanvallers waren niet in staat geweest om haar iets te doen. Dus sloot ik mijn ogen, en ik hield mijn rozenkrans beschermend voor mijn baby, terwijl ik stil het Sanctus bad. Ik verenigde mijn gebed met al de H. Engelen in de hemel die onophoudelijk God aanbidden. Ik herhaalde het enkele keren.

Toen ik mijn ogen opende, waren de man en de auto verdwenen. Passanten vertelden me dat de vrouw uit de wagen was gestapt en tegen de man had gezegd dat hij weer moest instappen. En hij gehoorzaamde.